Definition- Ορισμός
Neoclassicism (sometimes writen as Neo-Classicism or Neo-classicism) is the terms ascribed to to the re-emergence of classical motifs, themes and decorative elements during the late 18th and early 19th century.
It is given to quite distinct movements in the decorative and visual arts, literature, theatre, music, and architecture that draw upon Western classical art and culture (usually that of Ancient Greece or Ancient Rome).
As reagards Architecture, neoclassicism appered first in Italy and spread throughout Europe during the 18th century. Its main features are the ... and classical ornamental patterns.
In Greece, the mainstream creative trend starts adopting neoclassical elements after the establishment of Monachy in 1832. This tendency develops rapidly up until mid 1900's following the European model.
The whole architectural design of public and private buildings was based on the well-established models of ancient Greek architecture one of whise main manifestations is the Parthenon.
Source:Wikipedia, the free encyclopedia
Νεοκλασικισμός: όρος που υποδηλώνει την αναβίωση των κλασικών μοτίβων, θεμάτων και διακοσμητικών στοιχείων στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα.Σε ό,τι αφορά στην αρχιτεκτονική, ο νεοκλασικισμός εκδηλώθηκε για πρώτη φορά στην Ιταλία, για να εξαπλωθεί το 18ο αιώνα σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, με κύρια χαρακτηριστικά του τη χρησιμοποίηση κιόνων, κιονόκρανων, αετωμάτων, ζωφόρων και κλασικών διακοσμητικών μοτίβων.
Στην Ελλάδα μετά την εγκαθίδρυση της μοναρχίας, το 1832, η επίσημη τεχνοτροπία στρέφεται προς το νεοκλασικισμό, τον οποίο υιοθετεί μέχρι και το πρώτο μισό του 20ου αι., ακολουθώντας τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Στο πλαίσιο αυτό ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός δημοσίων αλλά και ιδιωτικών κτιρίων βασίστηκε σε καταξιωμένα πρότυπα της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής. Ένα τέτοιο πρότυπο-σταθμός για την αρχιτεκτονική ιστορία αποτελεί ο Παρθενώνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου